این که قبول کنیم در یک دنیای ناعادلانه زندگی می کنیم خیلی خوبه.
باعث میشه نوک پیکان رو با آرامش از رو خودت برداری و. اصلا کلا پیکان و نوکش رو بگذاری کنار.
تسلیم بشی و با آرامش زندگی کنی.
سوال اصلی اینه که اصلا ما تحمل زندگی در دنیای عادلانه رو داریم ؟ اصلا تصوری از عدالت داریم؟ اگر عدالت برقرار میشد چه تضمینی هست که من وضع بهتری می داشتم؟
----------
در راستای پست قبلی صوتی از دکتر گوش می کردم که حقا استادند.
یک آیه ای خوند که معروفه و بارها شنیدمش ولی این بار جور دیگری دیدم و شنیدمش : یا ایها الانسان انک کادح الی کدحا ربک فملاقیه.
قلمم ضعیفه نمیتونم شما رو در فهمی که من از این آیه داشتم همراه کنم. ولی فقط همین خطاب اولش برای من خیلی آرامش بخشه : یا ایها الانسان.
مدتیست که در مورد تکامل و تفکر داروینیستی و علمی و فلسفه غرب مطالعاتی دارم (من خیلی فضولم و ذهنم خیلی کرم داره . ضمنا این به این معنا نیست که مخالف صد در صد تکاملم، توانستم یک تعادلی بین اینها پیدا کنم و خیلی تناقضی بین آنها نمی بینم سوالاتی دارم ولی فکر می کنم قابل حل اند). خدا رو شکر می کنم. هر چه بیشتر می خوانم بیشتر به حقانیت اسلام می رسم و شاکرم که تقدیرم این بود که مسلمان به دنیا بیایم. و فقط کاش در بعد عمل هم تکانکی بخورم. در مورد رحمت پیامبر که می خوانم عاشقش می شوم. واقعا رحمت للعالمین است. از محمد (ص) که حرف می زنم چشم هایم خیس می شود. به امیر المومنین که فکر می کنم بغضی گلویم را می فشارد.
الحمدلله الذی جعلنا .
درباره این سایت